Edhe para se të numërohet një fletë votimi, një fitues i qartë tashmë ka dalë nga gara.
E djathta franceze.
Pavarësisht një rritje të vonë nga Jean-Luc Mélenchon, kandidati kryesor i krahut të majtë, praktikisht e gjithë fushata franceze është luftuar nga e djathta dhe e djathta ekstreme, kandidatët e të cilëve dominojnë sondazhet, temat dhe pikat e diskutimit të të cilat – çështje të identitetit kombëtar, emigracionit dhe Islami — kanë dominuar debatin politik. E djathta ekstreme është bërë madje kampione e çështjeve të librave të xhepit, tradicionalisht terreni i së majtës.
Vetë presidenti Emmanuel Macron është përkulur nga e djathta në mënyrë të vazhdueshme për t’u përballur me sfidën, saqë po diskutohet nëse ai duhet të konsiderohet si një president i qendrës së djathtë, megjithëse doli nga një qeveri e drejtuar nga socialistët në vitin 2017.
“Lëvizja e madhe në të djathtë – ka mbaruar,” tha Gaël Brustier, një politik dhe ish-këshilltar i politikanëve të krahut të majtë. “Nuk do të ketë drejtimin tjetër për 20 vjet.”
Marine Le Pen, kandidatja kryesore e së djathtës, dhe partia e saj për dekada, e zbutën terrenin për ndryshimin. Por epërsia e fundit politike e së djathtës pason shumë vite në të cilat konservatorët kanë zhvilluar me sukses një betejë kulturore – të frymëzuar shumë nga e djathta amerikane dhe shpesh duke adoptuar kodet dhe strategjitë e saj për të tërhequr një audiencë më të re.
E djathta franceze në muajt e fundit ka bërë shumë për të mbytur në mënyrë efektive të majtën dhe për të zbutur atë që e sheh si kërcënim të një “kulture të zgjuar” nga kampuset amerikane. Ajo gjithashtu ka krijuar me zell një prani kulturore pas vitesh me pak media në rrjedhën kryesore.
Sot e djathta franceze ka shpërthyer përmes barrierave sociale dhe përfaqësohet nga versioni i saj i një kanali televiziv lajmesh të stilit Fox, CNews, një rrjet në zgjerim i grupeve të mendimit dhe platforma të shumta të mediave sociale me ndjekës të konsiderueshëm dhe gjithnjë e më të rinj.
Burimi: The New York Times
