Më 2 janar 1947, Mahatma Gandi filloi marshimin e tij për paqe në Bengalin Lindor, një nga protestat e tij të fundit të rëndësishme përpara vrasjes së tij një vit më vonë. Intoleranca fetare ishte në rritje në të gjithë nënkontinentin dhe Gandi, i tronditur nga kjo, donte t’i jepte fund tensioneve dhe të nxiste bashkëpunimin midis feve kryesore në rajon. Me këtë në mendje, ai filloi një marshim tjetër, pas marshit të tij më të famshëm të kripës në 1930.
Pas shumë vitesh fushate për pavarësi, ëndrra e Gandit ishte në prag të realizimit, por presioni po rritej gjithashtu që vendi i pavarur të ndahej në linjat fetare, me një shumicë hindu në Indi dhe një shumicë myslimane në atë që u bë më vonë të njihet si Pakistani. Në kontrast me këtë pikëpamje sektare, vizioni i Gandit bëri thirrje për një Indi pluraliste, duke përqafuar të gjithë popujt e nënkontinentit.
Mendimet e Gandit e vendosën atë kundër shumë të tjerëve, duke përfshirë hindu të tjerë që besonin se ai ishte shumë i përshtatshëm me muslimanët. Në fakt, ishte një hindu, Nathuram Godse, ai që e vrau atë më 30 janar 1948. Me Perandorinë Britanike të dobësuar rëndë pas Luftës së Dytë Botërore, ishte vetëm çështje kohe para se britanikët të fillonin të linin kolonitë e tyre. Në mesnatën e 15 gushtit 1947, u nënshkrua Projektligji i Pavarësisë së Indisë. Ëndrra e përjetshme e Gandit më në fund u realizua.
Fatkeqësisht, e njëjta ditë shënoi edhe dështimin përfundimtar të marshimit të tij për paqe. U nënshkrua gjithashtu Akti i Ndarjes, duke e ndarë Indinë Britanike në dy dominime të pavarura të Indisë dhe Pakistanit.
Burimi: HistoryChannel
