Vëmendja e pabarabartë ndaj mbytjes së anijes me emigrantë dhe historisë së nëndetëses me miliarderë

Besojmë të gjithë e keni ndjekur historinë e miliarderit dhe multimilionerëve që u humbën jetën në një nëndetëse pasi shpenzuan nga 250,000 dollarë secili për një mundësi për të parë rrënojat e Titanikut? U bë titulli kryesor në mbarë botën që kur nëndetësja, e quajtur Titan, u zhduk. Burime të panumërta u mobilizuan për të shpëtuar pasagjerët e bllokuar dhe çdo zhvillim i vogël u dokumentua me përpikëri. Ashtu si shumica, e gjeta veten të mbërthyer pas lajmeve të drejtpërdrejta.

Ndërsa rrethanate historisë së Titanit janë padyshim të tmerrshme, ato posedojnë një cilësi joreale që pothuajse e bën të duket si trillim. E gjithë situata duket aq absurde sa është e vështirë të besohet se është e vërtetë.

Ndërsa është e kuptueshme të magjepsesh nga historia e Titanit, është dëshpëruese të shohësh kontrastin e thellë në vëmendjen, ndjeshmërinë dhe burimet e përkushtuara ndaj tragjedive të tjera detare të kohëve të fundit. Vetëm javën e kaluar, një nga incidentet më vdekjeprurëse në Detin Mesdhe ndodhi kur një varkë peshkimi me rreth 750 emigrantë, kryesisht nga Pakistani dhe Afganistani, u përmbys rrugës për në Itali. Tragjikisht, në bordin e asaj anijeje fatkeqe kishte rreth 100 fëmijë. Numri i saktë i viktimave mbetet i paqartë, por ne e dimë se të paktën 78 persona janë konfirmuar të vdekur dhe deri në 500 individë janë ende të zhdukur. Këto shifra janë tronditëse, megjithatë vdekjet dhe zhdukjet e qindra emigrantëve kanë marrë dukshëm më pak mbulim nga mediat amerikane në krahasim me pesë aventurierët e pasur.

Mbulimi i mbytjes së anijes në brigjet e Greqisë ka pasur një vëmendje të zbehtë në krahasim me mbytjen e nëndetëses. Përpjekjet e shpëtimit gjithashtu nuk mund të ishin më të kundërta: një garë e furishme për të shpëtuar pesë individë të pasur kundrejt një reagimi të dobët ndaj nocionit të 100 fëmijëve të shtrirë pa jetë në fund të detit.

Kur u kritikuan për trajtimin e katastrofës, rojet bregdetare greke dhe zyrtarët e qeverisë pohuan se ata në bord refuzuan ndihmën. Në të kundërt, aktivistët pohojnë se njerëzit në bord po luteshin për ndihmë më shumë se 15 orë para fundosjes. A duhet të jetë me të vërtetë përgjegjësia e një roje bregdetare që të shikojë një anije të mbushur me njerëz të dëshpëruar, fëmijë të pafajshëm dhe të vendosë se nuk duan ndihmë? Askush nuk e pa Titanin dhe mendoi: “Epo, ata pranuan mundësinë e vdekjes duke nënshkruar dorëheqjen, kështu që shpëtimi i tyre është i kotë“.

Edhe një herë, mbytja e anijes greke qëndron si një nga tragjeditë më shkatërruese që ka ndodhur në Mesdhe. Mesdheu është kthyer në një vendvarrim të madh. Çdo vit, dhjetëra mijëra individë ikin nga varfëria dhe persekutimi në kërkim të një jete më të mirë dhe çdo vit, qindra prej tyre humbasin në përpjekjen e tyre. Vetëm në vitin 2022, mbi 1200 njerëz humbën jetën në Mesdhe dhe që nga viti 2014, numri i të vdekurve ka arritur në afërsisht 25,000.

Është e vështirë të kuptosh këto shifra, apo jo? Është sfiduese të kuptosh plotësisht një vuajtje kaq të madhe. Dhe aty qëndron problemi. Nëse e gjeni veten më të zhytur në historinë e pesë individëve të pasur në një nëndetëse në vend të 750 njerëzve që humbën jetën në një peshkarexhë peshkimi, kjo nuk ju bën njeri të keq. Është rezultat i natyrës njerëzore të ndihesh i dërrmuar nga vuajtjet në një shkallë kaq të gjerë; është një fenomen i njohur si mpirje psikike. Siç thotë shprehja, një vdekje është një tragjedi, një milion vdekje është një statistikë.

Megjithatë, individët në atë varkë fatkeqe nuk ishin thjesht statistika. Ata ishin qenie njerëzore që meritonin më mirë. Ata meritonin më shumë sesa të grumbulloheshin nën etiketën “emigrantë“, një term që maskon dhe mbulon individët që qëndrojnë pas tij. Ata meritonin të njëjtin nivel burimesh, vëmendjeje dhe ndjeshmërie që kanë marrë pesë aventurierët e pasur, të cilët me dëshirë e vunë veten në rrezik për kënaqësi dhe jo nga dëshpërimi për një jetë më të mirë.

Duket se kjo mund të jetë saga e fundit që ne dëshmojmë që përfshin individë të pasur që zhduken me nëndetëse. Megjithatë, mundësitë se do të ndeshemi me lajme të shumta rreth përmbysjes së anijeve të migrantëve në të ardhmen është e madhe.

Këto dy tragjedi duhet të nxisin një rishqyrtim se si ne vlerësojmë jetët njerëzore. Ato duhet të shërbejnë si një kujtesë e fortë se, në sytë e mediave dhe politikëbërësve, zhdukja e një miliarderi të vetëm ka një rëndësi në dukje më të madhe sesa gjendja e rëndë e qindra emigrantëve të zhdukur.

Mund që këto incidente të provokojnë pikëpamje të reja në lidhje me narrativën rreth emigrantëve. Ato mund të shtyjnë më shumë individë të vënë në dyshim mënyrat se si emigrantët mbahen përgjegjës për vdekjen e tyre, të fajësuar padrejtësisht për ndjekjen e një jete më të mirë – një kontrast i fortë me ndjeshmërinë e përhapur tek miliarderët që kërkojnë adrenalinën e ekspeditave nënujore.