Imagjinoni sikur vogëlushi/ja juaj të ketë një mik imagjinar, përveçse ky mik duket jashtëzakonisht i vërtetë dhe i qëndrueshëm.
Njihuni me Aijen dhe shoqëruesen e saj misterioze, Nina. Prindërit e Aijes, Ross dhe Marie, vunë re që në fillim diçka ndryshe tek Nina. Aija fliste për të me një qëndrueshmëri të jashtëzakonshme, duke ia atribuar Ninës karakteristika si rënia e pianos, pëlqente ngjyrën rozë dhe se kishte frikë nga djemtë e këqij. Ajo që ra në sy ishte ndryshimi në sjelljen e Aijes kur ajo fliste si Nina – zëri i saj bëhet më i butë.
Prania e Ninës në jetën e Aijes nuk kufizohej vetëm në biseda; ajo shtrihej në veprime dhe emocione. Aija fshehu një herë një tas me drithëra, duke pretenduar se ishin për Ninën, pasi ajo nuk kishte shumë për të ngrënë. Teksa tregimet e Aijes për Ninën bëheshin më të detajuara, aq edhe shqetësimi dhe kurioziteti i prindërve të saj rritej.
Gjërat morën një kthesë kurioze kur Aija përmendi kujtimet shqetësuese të Ninës, si numrat në krah dhe largimi nga familja e saj. Marie u befasua, duke kuptuar rëndësinë e fjalëve të Aijes, pasi ajo dhe bashkëshorti nuk e kishin përmendur kurrë Holokaustin në sy të vajzës së tyre 3-vjeçare. Edhe pse shqetësuese, Marie gjeti ngushëllim duke ditur se nuk ishin vetëm. Raste të ngjashme janë dokumentuar që nga vitet 1960, me mbi 2200 fëmijë në mbarë botën që kujtojnë kujtime të dukshme nga jetët e kaluara.
Një rast i tillë i dukshëm ishte ai i James Leininger, i cili rrëfeu gjallërisht se ishte një pilot i Luftës së Dytë Botërore. Një tjetër, Ryan Hammons, shprehu dëshirën për familjen dhe shtëpinë e tij të mëparshme dhe fliste si mishërimi i një personi që dikur kishte punuar si agjent në Hollivud.
Marie kërkonte përgjigje dhe vërtetim, duke e çuar atë te Jim Tucker në Universitetin e Virxhinias. Si drejtor i Divizionit të Studimeve Perceptuale, Tucker ka punuar gjerësisht me fëmijë si Aija, duke dokumentuar kujtimet e jetës së kaluar të tyre. Ndërsa nuk është në gjendje të japë përgjigje përfundimtare, qasja e Tucker është empatike dhe e përpiktë, duke siguruar që çdo detaj të regjistrohet me kujdes.
Nëpërmjet udhëzimeve të Tucker-it, familja e Aija-s i orientoi ndërlikimet e përvojave të saj. Marie ndau vëzhgimet e saj, nga mësimet e pianos së Ninës deri tek përgjigjet emocionale të Aijas. Pavarësisht mungesës së provave konkrete, Tucker ofroi vërtetim dhe mbështetje, duke e siguruar familjen se përvoja të tilla shpesh zbehen me kalimin e kohës.
Muaj më vonë, ndërsa Aija nisi parashkollorin, prania e Ninës filloi të zvogëlohej, duke pasqyruar parashikimin e Tucker. Prindërit e Aijes reflektuan në udhëtimin e tyre, duke u përballur me misterin e ekzistencës së Ninës. Ndërsa disa e shihnin Ninën si një mike imagjinare, të tjerë besonin se ajo përfaqësonte diçka më të thellë, një lidhje me një jetë të kaluar.
