Dashuria është një fjalë e cila pothuajse e ka humbur kuptimin në kulturën tonë. Një histori interesante është nga rabi i Kurks. Ai pa një djalë i cili po shijonte një pjatë me peshk.
“O djalosh, përse po e ha atë peshk?
Djaloshi tha: “Sepse e dua peshkun.”
Ai thotë: “Aha. Ti e do peshkun. Prandaj e nxorre nga uji dhe e vrave e pastaj e poqe. Mos më thuaj se e do peshkun. Ti e do veten tënde, dhe sepse peshku të shijon mirë; prandaj e nxorre nga uji dhe e vrave për ta pjekur.”
Shumë nga ajo që quhet dashuri është dashuri peshku. Një çift i ri bie në dashuri. Një djalosh dhe një vajzë bien në dashuri. Çfarë do thotë kjo? Do të thotë që ai pa në këtë femër dikë për të cilën ndjeu se mund ta furnizojë atë me të gjitha nevojat fizike dhe emocionale, dhe ajo ndjeu se ky mashkull është dikush nga i cili ajo mund të përmbushet; kjo është dashuria. Secili shikon për nevojat e veta. Nuk është dashuria për tjetrin. Personi tjetër bëhet një mjet për kënaqësinë time.
Shumë nga ajo që quhet dashuri është dashuri peshku. Dashuria e jashtme nuk është ajo çka unë do të marr por ajo çka unë do të jap. Një moralist, rabi Dessler, që tha njëherë, “Njerëzit gabojnë seriozisht kur mendojnë që ne u japim atyre që duam, por përgjigja e vërtetë është që ne i duam ata të cilëve u japim.”
Ajo që nënkupton është se nëse unë të jap diçka, po e investoj veten time në ty. Meqë dashuria për veten jepet, gjithkush e do veten e vet, tani që një pjesë e imja bëhet në ty, ka një pjesë timen në ty që e dua.
Dashuria e vërtetë është dashuria të japësh, dhe jo dashuria të marrësh.
