Në fund të vitit 2021, pasi duroi 18 muaj simptoma të gjata të vazhdueshme të COVID, një anëtar i ekipit të vozitjes në Britaninë e Madhe ishte i etur për të rifilluar stërvitjen. Pasi u infektua me COVID-19 në fillim të vitit 2020, rasti i tij ishte i lehtë. Megjithatë, ai u përball me një lodhje të vazhdueshme që e kalonte lodhjen e zakonshme. Ndihej si një sëmundje e palëkundshme, e përshkruar si një “dobësi e thellë” që bëhej më intensive edhe pas një përpjekjeje të vogël.
Simptoma kryesore e mbetur e këtij individi ishte një shembull i lehtë i sindromës së takikardisë ortostatike posturale (POTS), një formë e disautonomisë e shënuar nga luhatje anormale të rrahjeve të zemrës pas ndryshimeve të pozicionit, të tilla si nga qëndrimi ulur në të ngriturit në këmbë.
Pacientët me POTS shpesh raportojnë simptoma të tilla si marramendje, lodhje dhe probleme gastrointestinale. Këta pacientë përfaqësojnë një demografi në rritje, që vlerësohet të jetë dyfishuar që nga fillimi i pandemisë, me POTS të shkaktuar nga faktorë të ndryshëm, duke përfshirë shtatzëninë, operacionin ose sëmundjet virale si COVID-19. Një nëngrup i pacientëve me POTS përballet gjithashtu me sindromën e lodhjes kronike (ME/CFS), e karakterizuar nga keqtrajtimi pas ushtrimit (PEM), ku simptomat përkeqësohen pas stërvitjes.
Për ata me PEM, shtytja e kufijve fizikë, shpesh të inkurajuar në programet e ushtrimeve të rimëkëmbjes POTS, mund të çojë në pengesa të rënda. Shumë pacientë POTS dhe ME/CFS e shohin veten duke marrë udhëzime joadekuate për ushtrime, me pasoja potencialisht të dëmshme. Trajtimi i kësaj çështjeje është thelbësor, duke pasur parasysh mungesën e informacionit për POTS dhe ME/CFS në edukimin mjekësor.
