“Ne mendojmë se nuk është e nevojshme të kemi fëmijë, kështu që mendoj se nuk jemi tradicionalë në këtë kuptim. Sa herë që telefonojnë prindërit e mi, ne përfundojmë duke u grindur. Ata vazhdojnë të pyesin se kur do t’u japim nipër. Por unë dhe Cecilia po kalojmë një jetë të mirë tani pa fëmijë”, tha Liu për Fortune.
Megjithatë, mënyra e jetesës së Liut po bëhet e zakonshme në një vend që ka theksuar tradicionalisht përkushtimin ndaj fëmijëve – respektimi i të moshuarve si prindërit dhe gjyshërit – si aspekte të rëndësishme. Por tani, Liu dhe partnerja e tij janë vetëm një nga të paktën gjysmë milioni “DINK” – dyfish të ardhura, pa fëmijë – çifte në Kinë. Regjistrimet zyrtare të vendit nga viti 1980 deri në vitin 2010 tregojnë se familjet ‘DINK’ janë rritur dekadë pas dekade.
Ndërsa Kina u bë më e pasur dhe më e urbanizuar në 40 vitet e fundit, të rinjtë kinezë filluan të ndiqnin gjurmët e bashkëmoshatarëve të tyre në vendet e zhvilluara: të kishin më pak fëmijë dhe të martoheshin më vonë – ose fare. Rezultati? Një popullsi kineze që po pakësohet shpejt, e cila ka shqetësuar Pekinin se popullsia e Kinës mund të tkurret dhe të plaket në një nga momentet më kritike të sundimit nëntë-vjeçar të Presidentit Xi Jinping.
Gjenerata ‘DINK’
Brezi i prindërve të Liut kryesisht kishte një stil jetese të kundërt me atë të fëmijëve të tyre. Të dy prindërit e Liut u rritën me shumë vëllezër e motra dhe ushqimi shpesh ishte i pakët. Ky brez u përcaktua nga aftësia e tyre për të “ngrënë hidhur” – një term kinez i përdorur zakonisht që i referohet durimit të vështirësive.
400 milionë millenials të Kinës – një grup më i madh se popullsia totale e SHBA-së – përkufizohen si ‘super konsumatorë‘ që zotërojnë fuqi të madhe shpenzuese. Si shumë nga bashkëmoshatarët e tij, Liu është një fëmijë i vetëm. “Ne shpenzojmë atë që na pëlqen, hamë atë që na pëlqen dhe jetojmë siç duam”, thotë ai.
Në vitin 1979, autoritetet kineze zbatuan politikën e saj për një fëmijë për të kundërshtuar një bum të popullsisë. Kina pësoi një ritëm të rrezikshëm zhvillimi në katër dekadat e ardhshme që rezultoi në një bum të klasës së mesme: duke u rritur nga 3.1% e popullsisë në 2000 në 50.8% në 2018.
Por politikat e qeverisë ishin ndoshta shumë efektive. “Politika e një fëmije ndryshoi në mënyrë të pakthyeshme konceptin kinez të fertilitetit,” Yi Fuxian, një shkencëtar i obstetrikës dhe gjinekologjisë dhe autor i Big Country with an Empty Nest shkroi për Project Syndicate në korrik.
Që nga viti 1980, lindshmëria në Kinë ka rënë vazhdimisht. Shkalla totale e fertilitetit në vend – numri i fëmijëve të lindur nga gratë gjatë viteve të lindjes së tyre – u ul nga 5.81 në 1970 në 1.18 deri në 2010 dhe një rekord të ulët prej 1.16 vitin e kaluar, ndër më të ulëtat në botë, duke shqetësuar Pekinin për një krizë të afërt demografike.
Millenials kinezë – ata të lindur midis 1981 dhe 1996 – shpesh rriteshin si fëmijë të vetëm të mësuar me normat e individualizmit dhe konsumizmit, Jean Wei-Jun Yeung, profesor i sociologjisë dhe drejtor i Qendrës për Kërkimin e Familjes dhe Popullsisë në Universitetin Kombëtar i Singaporit (NUS), tha për Fortune. Ky brez kishte më shumë gjasa të kërkonte përmbushjen personale, në vend që të kërkonte lumturinë nga të pasurit një fëmijë, thotë ajo.
Pekini po inkurajon qytetarët që të kenë më shumë fëmijë. Ajo u ka bërë thirrje 96 milionë anëtarëve të saj të Partisë Komuniste që të “marrin përgjegjësinë” për të ndihmuar rritjen e popullsisë së Kinës dhe nuk duhet të kenë “asnjë justifikim… për të mos u martuar apo të kenë fëmijë”, shkroi një botim shtetëror vitin e kaluar.
Megjithatë, Liu nuk është dakord. “A është vërtet detyrë kombëtare e të rinjve? Jam krenare se sa larg ka shkuar Kina, por nuk do të sakrifikoja rehatinë dhe lumturinë time personale për të pasur fëmijë. Dhe shumë nga bashkëmoshatarët e mi mendojnë në të njëjtën mënyrë.”
Në të njëjtën kohë, rritja ekonomike e Kinës ka nënkuptuar gjithashtu rritje të pahijshme të kostove për shtëpitë, arsimin dhe kujdesin ndaj fëmijëve, duke e bërë më të vështirë lëvizshmërinë sociale dhe aftësinë për të ofruar një arsim të mirë për fëmijët. Kostoja e rritjes së një fëmije në Kinë arriti në 309,000 dollarë në vitin 2020, krahasuar me 233,000 dollarë në SHBA, sipas raporteve të mediave lokale. Shkollat dhe vendet e punës hiper-konkurruese të Kinës kanë shkaktuar lëvizjet si ‘shtrirë në dysheme‘ dhe ‘involucion‘, të cilat simbolizojnë mospranimin në rritje të të rinjve ndaj sistemeve të saj të prera. Disa të rinj kinezë po e refuzojnë fare martesën – duke u zotuar se do të qëndrojnë beqarë – duke i shtyrë martesat e reja të Kinës në një nivel rekord prej 7.6 milionë vitin e kaluar dhe duke kontribuar në nivelet e ulëta të lindjeve.
Pekini tani shpreson të shmangë një bombë me sahat që mund të kërcënojë rritjen e tij ekonomike dhe stabilitetin politik gjatë një kohe kritike për të ardhmen e Kinës. Qeveria po përpiqet të veprojë. Në vitin 2016, ajo ndryshoi politikën e një fëmije. Në vitin 2018, një profesor në një universitet kryesor kinez propozoi taksimin e familjeve ‘DINK‘, gjë që shkaktoi një valë kritikash në internet. Vitin e kaluar, Pekini prezantoi një politikë për tre fëmijë dhe filloi të dekurajonte abortet. Ndërkohë, qeveritë vendore po ofrojnë subvencione në para për çiftet që kanë disa fëmijë, përveç përfitimeve si zbritjet për fekondimin in-vitro dhe politikat preferenciale të strehimit.
Në Xiaohongshu, një platformë kineze e internetit që është një kryqëzim midis Pinterest dhe Instagram, përdoruesit diskutuan politikat e fundit të qeverisë, me një individ që i quajti masat “të padobishme“. “Realiteti është shumë mizor; Nuk guxoj të lind. Çiftet me fëmijë nuk mund të konkurrojnë për punë me ata që nuk kanë fëmijë. Punëdhënësit preferojnë ata që nuk kanë fëmijë. Ju humbni para, kohë dhe konkurrencë, me fëmijët.”
Masat nuk kanë ndihmuar. Këtë vit, lindjet e reja në Kinë do të bien në një rekord të ulët prej më pak se 10 milionë.
Këtë vit, popullsia e Kinës tashmë ka filluar rënien e saj – 10 vjet përpara afatit – sipas Perspektivave të Popullsisë Botërore të Kombeve të Bashkuara për vitin 2022. Deri në vitin 2050, popullsia e Kinës në moshë pune do të bjerë në 767 milionë nga gati 987 milionë sot, sipas Forumit Ekonomik Botëror të OKB-së: Kjo “krijon skenën për rritje ekonomike shumë më të ulët, nëse produktiviteti nuk përparon me shpejtësi. Pavarësisht parashikimeve se ky do të jetë ‘shekulli kinez’, parashikimet e popullsisë së Kinës sugjerojnë se ndikimi mund të lëvizë diku tjetër.”
Politikat e Pekinit kanë pasur “pak efekt” në inkurajimin e të rinjve për të pasur fëmijë, pjesërisht për shkak të normave sociale të ngulitura pas 40 vjetësh të politikës së një fëmije, argumenton Yeung. Sfidat më të fundit, si politika e rreptë e Kinës ‘zero-COVID‘ që ka rezultuar në bllokime të ashpra, së bashku me rënien ekonomike të Kinës dhe krizën e afërt të pronave, po shtojnë të gjitha pasigurinë e njerëzve për të ardhmen, tha Yeung.
Për Liun dhe shumë të rinj të tjerë kinezë si ai, rritja e fëmijëve është “më shumë si një luks sesa një domosdoshmëri“, tha Dychtwald. Liu pajtohet, duke pranuar se Sweet Potato, qeni i tij, është afër dëshirës për të pasur një fëmijë.
