Në sfondin e gjallë të Uashington DC, ku u zhvendosa në fund të të 20-ave, u shpalos një kapitull i ri – si në karrierën time ashtu edhe në jetën personale. Kërkimi për një partner të jetës mori një kthesë moderne, duke kaluar nga profilet e përpunuara të faqeve në internet në botën binare të rrëshqitjes majtas ose djathtas. Teksa u futa në skenën e takimit, filloi të shpërfaqej një ide e frikshme – dëshiroja një familje, por rruga për të gjetur një lidhje kuptimplotë dukej më e pakapshme se kurrë.
E frustruar nga dinamika e takimeve bashkëkohore dhe presionet shoqërore që rrethojnë planifikimin familjar, gjeta ngushëllim në idenë e ngrirjes së vezëve të mia. Klinika e fertilitetit në Uashington, që i ngjante një skene nga një rom-com distopian, u bë porta për një botë ku kontrolli mbi të ardhmen time riprodhuese dukej parësor. Megjithatë, ritmi i linjës së montimit dhe kostoja e konsiderueshme – jo më pak se 10,000 dollarë për cikël – më shtynë të eksploroja alternativa përtej Atlantikut.
Klinikat e fertilitetit në Bolonja dhe Madrid ofruan një këndvështrim tjetër. Dy raunde investimi, në total mbi 10,000 dollarë, dhanë 13 vezë të qëndrueshme – një “korrje” premtuese, por më pak e bollshme nga sa parashikohej. U ngrit pyetja e vazhdueshme: A do t’i përdorja vetë këto vezë dhe çfarë konsideratash financiare do të përfshinte kjo?
Vite më vonë, vezët e ruajtura paraqesin jo vetëm një dilemë financiare, por edhe ekzistenciale. Si një profesioniste e pavarur, e gjej veten duke llogaritur vazhdimisht numrat, duke hartuar të ardhurat e mia të paparashikueshme në të ardhmen dhe duke menduar për implikimet financiare të rritjes së një fëmije vetëm. Perspektiva e përdorimit të vezëve të ruajtura shpalos një narrativë komplekse të vetë-zbulimit, planifikimit financiar dhe ekuilibrit delikat midis pavarësisë dhe dëshirës për shoqëri.
Ndërsa nuk pendohem për vendimin për të ngrirë vezët e mia, pandemia ka hedhur një hije mbi iluzionin e kontrollit. Paparashikueshmëria e natyrshme e jetës dhe realiteti i pagesës së faturave të ruajtjes për fëmijët e mundshëm sfidojnë vetë nocionin e planifikimit. Ndërsa klinikat e fertilitetit përfitojnë nga nxitja njerëzore për të planifikuar, pandemia dëshmoi një rritje të “ngrirjes së panikut” ndërsa mundësitë për takime u pakësuan.
Për individë si Michaela, lundrimi në vallëzimin e ndërlikuar të takimeve me vezë të ruajtura shërben si një politikë e brishtë sigurimi kundër një të ardhmeje të mundshme pa fëmijë. Në thelb, udhëtimi im përmes ngrirjes së vezëve pasqyron peizazhin në zhvillim të marrëdhënieve moderne, zgjedhjet e nuancuara me të cilat përballemi dhe ndjekjen e një të ardhmeje që, pavarësisht përpjekjeve tona më të mira, mbetet e pasigurt.
