Leonardo da Vinci mund të rrokullisej vizualisht midis dimensioneve, pretendon neuroshkencëtari në LinkedIn.
Një analizë e veprave të artit të Rilindjes sugjeron se Leonardo Da Vinci mund të ketë pasur ekzotropi, një lloj strabizmi që bën që njëri prej syve të kthehet nga jashtë dhe se gjendja mund ta ketë ndihmuar atë si piktor duke e lejuar të kalojë në mes vizionit trediminesional dhe dydimensional. Ai nuk ka qenë i vetmi, piktorë të tjerë të famshëm që spekulohet se e kishin pasur këtë sëmundje përfshijnë Rembrandt dhe Picasso.
Studimi
Profesori Christopher Tyler i seksionit të optometrisë në Universitetin e Qytetit të Londrës analizoi gjashtë pjesë të artit të Rilindjes që mbahen si imazhe të Da Vinçit, duke përfshirë njeriun e famshëm Vitruvian. Duke parë pikturat, vizatimet dhe statujat dhe duke aplikuar të njëjtat teknika që përdorin optometristët tek pacientët, Tyler arriti në përfundimin se sytë e këtyre burrave kishin një drejtim të gabuar.
Ai arriti në përfundimin se, nëse imazhet që ai analizoi ishin vërtet reflektuese të pamjes së Da Vinçit, atëherë artisti i madh kishte një rast të lehtë ekzotropie.
Si e ka ndihmuar kjo të pikturojë?
Shira Robbins, një profesore e oftalmologjisë në Universitetin e Kalifornisë në San Diego, e cila nuk ishte e përfshirë në projekt, shpjegoi për The Washington Post se si individët me ekzotropi shpesh i drejtohen informacioneve shtesë për të ndihmuar të kuptojnë botën përreth tyre:
“Ajo që ndodh te disa njerëz është kur ata përdorin vetëm njërin sy. . . ata zhvillojnë sinjale të tjera përveç perceptimit tradicional të thellësisë për të kuptuar se ku janë gjërat në hapësirë, duke parë ngjyrën dhe hijen në një mënyrë që shumica prej nesh që i përdorim të dy sytë në një kohë nuk e vlerësojmë vërtet.”
Dr. Robbins pajtohet se, nëse veprat e analizuara të artit e përshkruajnë me saktësi Da Vinçin, atëherë ai ndoshta kishte ekzotropi.
Nëse Da Vinci do të kishte një formë të lehtë të gjendjes, e cila do ta lejonte atë të fokusohej me të dy sytë kur përqendrohej dhe me një kur ishte i qetë, Tyler pohon se artisti i famshëm mund ta kishte parë botën në dy ose tre dimensione sipas dëshirës, duke i treguar atij botën pikërisht ashtu siç do t’i duhej ta rikrijonte në një sipërfaqe të sheshtë. Shumë superfuqi për një artist.
A do të thotë kjo se Da Vinçi nuk do të ishte aq i mirë nqs do të kishte shikim normal?
Aspak. Ajo që sugjeron Dr. Tyler është se tendenca e njerëzve që kanë ekzotropi për t’u mbështetur në përdorimin e njërit sy për të parë botën dhe në këtë mënyrë humbasin një perceptim të thellësisë i lejonte Da Vinçit të kuptonte më mirë se si objektet tredimensionale në botë mund të përktheheshin në një imazh dydimensional në një kanavacë. Kjo mund të shpjegojë disa nga aftësitë e Da Vinçit në paraqitjen e hijeve dhe ndryshimeve delikate në ngjyrë, pasi ai do të ishte mbështetur në këto detaje për të kuptuar botën.
Shkëlqimi i tij polimatik shtrihej shumë përtej artit dhe askush nuk po pretendon se idetë e tij për makinat fluturuese, tanket ose shpikje të tjera ishin të ndikuar nga një problem vizioni.
Si mund ta dimë këtë, kur ai ka më shumë se 5 shekuj i vdekur?
Ka arsye për të qenë të kujdesshëm sa herë që bëjmë pretendime për njerëz që kanë vdekur prej kohësh. Në këtë rast, ne kemi problemin e bonusit që nuk jemi 100% të sigurt se imazhet e përdorura supozohet të duken si Da Vinci.
Ky është paralajmërimi kryesor i idesë; të gjitha imazhet e përdorura si dëshmi të gjendjes së tij supozohet se duken si ai. Ndërsa disa nga imazhet, si Davidi nga Andrea del Verrocchio, përgjithësisht pranohen të bazohen te Leonardo, fotografitë e tjera pretendohet se janë reflektuese të tij bazuar vetëm në deklaratën e tij se “Shpirti drejton krahun e piktorit dhe e bëri atë të riprodhonte veten, pasi shpirtit i duket se kjo është mënyra më e mirë për të përfaqësuar një qenie njerëzore.”
Tyler gjithashtu argumenton se portretet që ai pretendon se janë të bazuara te Da Vinçi ndajnë ngjashmëri me imazhet që përgjithësisht pranohen të jenë portrete të tij; duke përfshirë flokët dhe tiparet e ngjashme të fytyrës. Kjo i jep peshë idesë se artisti ka përfshirë tiparet e tij në veprat e tij artistike, duke përfshirë problemin e shikimit.
Leonardo da Vinci ishte padyshim një nga gjenitë më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Nëse ai kishte ekzotropi, atëherë kjo ishte thjesht një shtesë e vogël në aftësitë e tij artistike. Megjithatë, na jep një shembull të mirëfilltë se si njerëzit që e shikojnë botën ndryshe mund ta përdorin atë pikë të favorshme në avantazhin e tyre për të krijuar gjëra që ne të gjithë mund t’i vlerësojmë.
