Perëndimi e ka keqkuptuar Rusinë për një kohë të gjatë. Ndoshta nuk e kuptuam kurrë rëndësinë e asaj që ndodhi në të vërtetë kur u shemb Bashkimi Sovjetik. Besimi midis udhëheqësve demokratë perëndimorë dukej se ishte se fundi i bllokut komunist do të thoshte se popujt që ishin mbajtur robër nën tiraninë e tij do të konvertoheshin menjëherë në liri liberale. Ajo që ata duhet të kërkonin ishte thjesht një edukim se si të jetonin si ne. Konfrontimi ideologjik midis socializmit shtetëror dhe ekonomive të tregut të lirë ishte zhdukur dhe me këtë, kërcënimi i luftës botërore ishte larguar. Ky të paktën ishte besimi i qartë i shumë partive të majta-liberale.
Gjatë garës së parë presidenciale të Barack Obamës, ai tallte kundërshtarin e tij republikan Mitt Romney mbi sugjerimin se mund të kishte ndonjë kërcënim nga agresioni rus në të ardhmen. Kur Romney guxoi të shprehte pikëpamjen se një Rusi post-sovjetike mund të ishte ende një rrezik për Perëndimin, Obama u përgjigj me një buzëqeshje. “Vitet 1980 sapo kanë thirrur. Ata duan të kthehet politika e tyre e jashtme.” Ky lloj këndvështrimi ishte thjesht një rikthim budalla në vitet e Reganit të “perandorisë së keqe” sovjetike, e cila nuk ishte asgjë më shumë se shpikja e sajuar e politikanëve të djathtë që donin të trembnin votuesit me spektrin e një armiku global.
Epo, kush doli të kishte të drejtë? Rusia, siç doli, nuk kishte nevojë për komunizmin për ta parë Perëndimin si një kundërshtar. I duhej një kundërshtar për ta bërë të besueshëm misionin e vet kombëtar perandorak. Tani duket se komunizmi ishte thjesht një mjet për pushtimin rus, dhe jo anasjelltas.
Pra, ku na lë kjo? Me disa dekada gabimesh në përgjigjen tonë ndaj përfundimit të Luftës së Ftohtë dhe një dështim pothuajse total për të kuptuar se sa komplekse do të ishte faza tjetër e historisë. Përplasja e tmerrshme e fuqisë midis Lindjes dhe Perëndimit, e cila dominoi gjysmën e dytë të shekullit të kaluar, dukej se bazohej tërësisht në teorinë ekonomike dhe ideologjinë politike, kur ishte me të vërtetë diçka shumë e ndryshme. Bëhej fjalë për mitin e lashtë dhe një ndjenjë mistike të kombësisë historike, për tradhtitë e imagjinuara dhe ndjenjat vëllazërore që kishin pak të bënin me kushtet e jetës reale, siç jetohej këtu dhe tani.
Nuk ka pothuajse asnjë hapësirë për argumente racionale kundër këtyre forcave. Vetëm ndikimi i realitetit, privimi ekonomik dhe gjakderdhja, mund të thyejnë magjinë e tyre hipnotike. Tragjikisht, këto janë opsionet nga të cilat Perëndimi do t’i duhet të zgjedhë tani që është zgjuar me vonesë nga ëndrra e tij për paqen e pafundme botërore.
Burimi: The Telegraph – Comment
