Në një takim të fundit në dyqanin ushqimor, një bisedë e rastësishme mori një kthesë të papritur kur shoku im përmendi leximin “Shkëndija e zemrës: Empatia inxhinierike në organizatën tuaj“. Blerësi tjetër, në vend që të angazhohej në kënaqësi tipike, argumentoi me forcë kundër nevojës për më shumë ndjeshmëri në botë, duke pohuar se njerëzit janë dembelë dhe kanë nevojë për dashuri të ashpër.
Ndonëse është e vërtetë që njerëzit mund të shfaqin dembelizëm dhe mund të përfitojnë nga dashuria e ashpër, lind pyetja: Po sikur t’u qasemi “dembelëve” me ndjeshmëri? Në vend që të gjykojmë, po sikur të merrnim kohë për të kuptuar motivet e tyre? A mund të matim me saktësi dembelizmin e të tjerëve dhe a do të çonte ky mirëkuptim në një vendimmarrje më të mirë?
Gjatë eksperiencës sime kam pasur një shef i cili dikur ka thënë: “Realiteti është i vështirë. Udhëheqja është dashuri“. Jam e bindur se bota do të përfitonte shumë nga udhëheqja me ndjeshmëri. Si udhëheqës, duke pranuar se ata që punojnë me ne janë individë, hap mundësinë e përmirësimit të rezultateve për organizatat tona duke krijuar më shumë ndjeshmëri në jetën tonë.
Duke reflektuar për të kaluarën time, pranoj se jam e tmerrshme në leximin e dhomës dhe të kuptuarit e njerëzve. Duke vepruar me indiferencë, unë ndava një histori në libër për mosvëzhgimin tim ndaj situatës së pasigurt të një shoku më të mirë, që rezulton në pasoja të menjëhershme dhe afatgjata për shkak të mungesës së ndjeshmërisë sime.
Mungesa e ndjeshmërisë ka një kosto. Të japësh gjykime si etiketimi i njerëzve si “dembelë” është i lehtë, por përqafimi i ndjeshmërisë kërkon guxim. Kërkon disiplinë për të ndalur, për të bërë pyetje dhe për të kuptuar këndvështrimet e të tjerëve, edhe kur janë në mosmarrëveshje. Guximi është i nevojshëm për të pranuar dhe për t’u ulur me ndjenjat tona të vështira, duke nxitur një lidhje më të thellë me ata që na rrethojnë.
Empatia është një veprim i guximshëm që përfshin mbajtjen e një pasqyre për momentet tona të dembelizmit. Kjo vetëdije ndihmon në arritjen e një ekuilibri midis së vërtetës dhe mirësisë, duke përmirësuar përfundimisht vendimmarrjen dhe komunikimin. Duke reflektuar mbi vitet kur kam lënë mendimin racional të udhëheqë sjelljen time, tani vlerësoj ndikimin që ka pasur “e vërteta” ime te të tjerët.
Sot, zgjedh të praktikoj ndjeshmërinë me guxim, duke forcuar marrëdhëniet e mia me njerëzit dhe botën. Pyetja mbetet: A keni guximin ta bëni ndjeshmërinë pjesë të përditshmërisë suaj? Bëhuni një inxhinier empatie dhe ndërtoni muskujt e empatisë.
