Për ne njerëzit, forma dhe vendndodhja e oqeaneve dhe kontinenteve duket fikse. Por kjo është vetëm sepse jeta jonë është kaq e shkurtër.
Nëse ekzistenca jonë do të zgjaste qindra miliona vjet në vend të vetëm një grushti dekadash, ne do të shihnim masat tokësore që vazhdimisht bashkohen dhe shpërbëhen përsëri, vallëzimi i tyre rreth tokës i fuqizuar nga një “orgji” pothuajse e vazhdueshme tërmetesh dhe shpërthimesh vullkanike.
Të paktën disa herë tashmë, të gjitha pjesët e thata të planetit tonë janë bashkuar për të formuar një ishull të vetëm gjigant në një det të vetëm gjigant. Afërsisht 200 milionë vjet më parë, Pangea ishte përsëritja e fundit e këtij superkontinenti. Ajo histori e thellë do të përsëritet. Në 250 milionë vite të tjera, ne do të kemi superkontinentin e ardhshëm. Ne e kemi marrë tashmë emrin: Pangea Proxima.
Ja si do të duket bota jonë në atë kohë: Amerika e lidhur me Afrikën në veri dhe Antarktida në jug; Afrika u përplas me Evropën dhe Lindjen e Mesme; dhe Australia u ngjit në lindje të Azisë. Kontinenti gjigant është i përqendruar rreth mbetjeve të Oqeanit Indian, tani një det i brendshëm që pasqyron ish-Mesdheun, me një Indi të ngjashme me çizmet që paraqitet si një zëvendësues i Italisë.
Aty ku kontinentet janë përplasur, janë ngritur vargmale të reja malore. Pika e re e lartë e botës nuk ndodhet më në Himalaje, por në vargmalin ende të paemëruar që ka lindur aty ku Florida dhe Gjeorgjia janë përplasur me Afrikën e Jugut dhe Namibinë.
Nuk ka gjasa që të ketë njerëz përreth për të dëshmuar ribashkimin e masave tokësore të botës – ne do të jemi me fat që të mbijetojmë shekullin e ardhshëm, e lëre më mijëvjeçarin aktual – por megjithatë harta përfshin disa qytete të sotme, për orientimin tuaj… ose më shumë gjasa, për çorientimin tuaj.
Evropa është bashkuar me Afrikën dhe Britania – pavarësisht Brexit – i është bashkuar Evropës. Një gjë ka mbetur e njëjtë: Zelanda e Re është ende një vend i izoluar, përgjithmonë që kërcënon të bjerë nga pjesa e poshtme e djathtë e hartës.
