Në kërkimin e statusit të rezidencës, të huajt e pasur kanë përdorur prej kohësh programet e Vizës së Artë, por ndikimi i tyre në tregjet lokale të banesave nuk ka qenë aspak i dobishëm. Në Spanjë, ku programi ka qenë në fuqi për një dekadë, pasojat janë veçanërisht të rënda, duke përkeqësuar krizën tashmë akute të strehimit.
Vendimi i Spanjës për të përfunduar programin e saj të Vizës së Artë pasqyron një prirje më të gjerë evropiane, ndërsa qeveritë përballen me pasojat e këtyre nismave. Fillimisht të prezantuara gjatë krizës së borxhit të Evropës, këto viza u panë si një mjet shpëtimi për vende si Spanja, Irlanda, Portugalia dhe Greqia, duke ofruar një mjet për të tërhequr investime dhe për të ringjallur tregjet e ndenjura të pasurive të paluajtshme.
Megjithatë, pasojat e padëshiruara kanë qenë të thella. Çmimet spirale të pronave, të përkeqësuara nga investitorët e Airbnb dhe Wall Street, e kanë bërë pronësinë e shtëpive gjithnjë e më të pakapshme për qytetarët e zakonshëm. Për më tepër, shqetësimet për pastrimin e parave dhe krimin e organizuar kanë nxitur thirrjet për fundin e programit, duke kulmuar me njoftimin e fundit të Spanjës.
Portugalia, pasi ka korrur investime të konsiderueshme nga programi i saj Golden Visa, së fundmi rishikoi kushtet e saj për të frenuar blerjet spekulative dhe për të adresuar mungesat e banesave. Në mënyrë të ngjashme, Irlanda dhe Greqia kanë zvogëluar iniciativat e tyre, duke pranuar ndikimin e dëmshëm në komunitetet lokale.
Ndërsa Evropa përballet me një krizë strehimi me përmasa të paprecedentë, nevoja për zgjidhje të qëndrueshme nuk ka qenë kurrë më urgjente.
