Betlehemi zakonisht është i gjallëruar në Krishtlindje. Por jo këtë vit. Në Tokën e Shenjtë, festimet janë anuluar: pa parade, pa pazare, pa ndriçim të pemëve publike. Në vendin tim, në Jordani, ku Jezusi u pagëzua, komuniteti ynë i krishterë ka zgjedhur të bëjë të njëjtën gjë.
Në Bregun Perëndimor të pushtuar, një kishë e Betlehemit ka përshtatur skenën e lindjes së saj, duke e vendosur Jezusin e mitur mes rrënojave të një ndërtese të bombarduar. Është një pasqyrim i historisë që shfaqet në ekranet tona: imazhet e tmerrshme të shkatërrimit të Gazës, dhe veçanërisht, fëmijëve të saj të gjakosur dhe të thyer.
Pashë një video të një babai nga Gaza duke përkëdhelur fytyrën e vajzës së tij, duke i thënë dikujt të shikonte sa e bukur ishte ajo. Ajo dukej pothuajse sikur po flinte, po të mos ishte për qefinin e saj të bardhë.
Shkoj më poshtë dhe shoh një djalë të ri që ecën mes shiut dhe rrugëve të përmbytura, duke mbajtur trupin e një fëmije edhe më të vogël që refuzoi ta linte pas. Një nënë që mban afër kufomën e së bijës: “Vëre zemrën tënde te zemra ime,” i tha ajo, duke vajtuar ndërsa të tjerët përpiqeshin ta largonin. Ajo nuk ishte gati ta linte të ikte.
Ne duhet të shohim në fytyrat e këtyre fëmijëve fytyrat tona. Secila prej këtyre videove është një lutje e dëshpëruar për botën që të njohë humanitetin dhe lëndimin e tyre.
Populli i Gazës nuk e ka humbur shpresën në njerëzimin e të tjerëve – edhe pse shumë nuk e shohin të tyren.
Që nga 7 tetori, shumica dërrmuese e viktimave në Izrael, Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës kanë qenë civilë. Qoftë të vrarë, të rrëmbyer apo të ndaluar padrejtësisht, çdo person lë një boshllëk të paplotësueshëm. Nuk ka dallim mes dhimbjes që ndiejnë nënat palestineze dhe izraelite për humbjen e një fëmije.
Çdo ditë që kalon pa një armëpushim, ato humbasin më shumë.
Brenda pak më shumë se dy muajsh, Izraeli e ka kthyer Gazën në një peizazh ferri. Pothuajse 20,000 të vdekur. Të paktën 8,000 janë fëmijë – më shumë se numri i të vdekurve në Pearl Harbor, sulmet e 11 shtatorit dhe uragani Katrina së bashku.
Rreth 2 milion nga 2.2 milion njerëz në Gaza janë zhvendosur – pothuajse një popullsi e tërë u kthye në refugjatë. Më shumë se 50,000 banorë të Gazës janë plagosur, por vetëm 8 spitale nga 36 janë në funksion.
Mbi të gjitha këto, uria. Gati gjysma e njerëzve në Gaza janë të uritur. Në më shumë se dy muaj, më pak se një javë ndihma që u nevojitet është lejuar. Si mund të konsiderohet vdekja e një popullsie si një formë legjitime e vetëmbrojtjes?
Organizatat ndërkombëtare tani po e quajnë Gazën një varrezë për fëmijët. Sa çoroditëse që Toka e Shenjtë të përshkruhet si diçka kaq thellësisht jo e shenjtë.
Ky është kthyer në një makth pa ekuivok humanitar. Çdo ditë që kalon, pragu i asaj që është e pranueshme bie në nivele të reja, duke vendosur një precedent të tmerrshëm për këtë dhe luftërat e tjera që do të vijnë.
Pa marrë parasysh se cilën palë mbështesni, ju prapë mund të kërkoni një armëpushim, lirimin e pengjeve dhe të burgosurve dhe akses të pakufizuar në ndihmë.
Disa do ta konsiderojnë këtë si një lutje të përgjakshme, duke argumentuar se një armëpushim i menjëhershëm nuk është as strategjik dhe as i qëndrueshëm. Është një aktakuzë e kohës që një thirrje për kthim në mendje të shëndoshë mund të hidhet poshtë si sentimentalizëm. Dëgjojmë gjithashtu shumë njerëz që flasin për paqen një ditë më pas, sikur të lironin veten nga përgjegjësia për të vepruar tani.
Një armëpushim është vetëm fillimi. Ne duhet të fillojmë gjithashtu procesin e vështirë të rihumanizimit – të njohim humanizmin e të tjerëve dhe të veprojmë sipas asaj farefisnie universale.
