Shqipëria, një nga destinacionet e udhëtimit me rritje më të shpejtë në Evropë, do të fokusohet në turizmin alternativ dhe jo masiv, në një lëvizje që zyrtarët qeveritarë shpresojnë se do ta ndihmojë në dallimin e saj nga konkurrentët. Shteti i vogël ballkanik, dikur i mbyllur hermetikisht nga bota e jashtme, është rritur në popullaritet për shkak të një reputacioni që shihet gjithnjë e më shumë si trend dhe ekzotik. Vitin e kaluar ai tërhoqi 7.5 milion vizitorë, më shumë se dyfishi i popullsisë së tij dhe nga një rekord 6.4 milion në 2019.
“Është një vend tjetër krahasuar me 10 vjet më parë”, thotë ministrja shqiptare e Turizmit dhe Mjedisit, Mirela Kumbaro, duke vënë në dukje se kombi ka më shumë se kompensuar humbjet e bëra që nga shpërthimi i Covid-19. “Gjërat po ndryshojnë kaq shpejt… Shqipëria e vitit 2023 është plot energji pozitive.”
Rikthimi i udhëtimit pritet të intensifikohet falë kërkesës së ndrydhur pas pandemisë dhe tërheqjes së një destinacioni të shkurtër që ofron vlerë të jashtëzakonshme për para.
Por Kumbaro, një akademike para se të futej në politikë, thotë se ardhjet në rritje nuk do të jenë pjesë e strategjisë turistike të parashikuar në vijim. Në vend të kësaj, po zhvillohen plane për të diversifikuar një sektor që shihet si kyç për rritjen ekonomike të Shqipërisë.
Plazhet nuk janë unike. Ajo që është unike për vendin është e virgjër, e paprekur, e pazbuluar – Mirela Kumbaro, Ministrja e Turizmit dhe e Mjedisit për Shqipërinë
Duke u larguar nga modeli tradicional i diellit dhe i detit të ofruar nga fqinjët e saj mesdhetarë, zyrtarët duan të riemërojnë Shqipërinë si një destinacion “cilësor” i nivelit të lartë, duke ofruar ushqim për tregje të reja. “Ne bëmë disa gabime në vitet 1990,” tha ajo për Guardian, duke iu referuar tranzicionit të trazuar nga diktatura staliniste në demokraci. “Nuk mund të mësosh pa bërë gabime: ato janë pjesë e procesit.”
Ajo tregon për “hotelet dhe ndërtesat e shëmtuara” që u ngritën me zhvillimin e parregullt të resorteve kryesore përgjatë rivierës shqiptare në pasojat kaotike të komunizmit, si Saranda, qyteti bregdetar përballë Korfuzit.
“Si ministre e turizmit dhe mjedisit kam një lloj kontrolli dhe ekuilibri për rolin tim,” thotë ajo. “Mund të jem krenare që kemi 7.5 milionë turistë, por, të jem e sinqertë, nuk po kërkoj më shumë. Unë kërkoj cilësi, që njerëzit të qëndrojnë më shumë se mesatarja tre deri në katër netë dhe të vijnë gjatë gjithë vitit. Plazhet nuk janë unike. Ajo që është unike për vendin është e virgjër, e paprekur, e pazbuluar.”
Si e tillë, thotë ajo, nuk do të promovohen pushimet e paketës së plazhit, por agroturizmi dhe ekoturizmi – të dyja të përhapura në mënyrë më të barabartë dhe duke u mbështetur në peizazhin e larmishëm spektakolar të maleve, pyjeve dhe bregdetit të Shqipërisë.
“Ajo që duam është turizmi miqësor ndaj mjedisit, i përgjegjshëm dhe i qëndrueshëm. Ne nuk duam që turizmi të përqendrohet vetëm në zona të caktuara, por turizmi që fokusohet në trashëgiminë kulturore, gastronomi, ecje, rafting, natyrë… ka kaq shumë ferma të vogla ku njerëzit mund të shkojnë dhe të shijojnë të gjitha këto.”
Vendi i brendshëm i Shqipërisë dhe rajoni verior i Alpeve, shtëpia e Bjeshkëve të Namuna, ofrojnë potencial të pakrahasueshëm për agroturizëm dhe ekoturizëm. Agjencitë ndërkombëtare të zhvillimit kanë peshuar mes përpjekjeve në rritje për të promovuar llojin e turizmit të aftë për të pasuruar zonat që mbeten ndër më të varfrat në Evropë.
Javën e kaluar vëmendja u kthye te lumi Vjosa 273 km, i cilësuar shpesh si “lumi i fundit i egër i Europës”, pas një premtimi të kryeministrit Edi Rama, për ta kthyer pellgun që përfshin lumin dhe degët e tij në një park të ri kombëtar – i pari i këtij lloji në Evropë – në një lëvizje për të ndihmuar në nxitjen e turizmit. Kumbaro përmendi nevojën për të rigjallëruar fshatrat përmes turizmit rural, teksa njoftoi se do të paraqesë një aplikim që i gjithë pellgu i Vjosës të bëhet “rezervat biosferë e Unesco”.
Shtëpia e më shumë se 1000 llojeve të kafshëve dhe bimëve, Vjosa, e cila përshkon vendin pa pengesa nga burimi i saj në Greqi, është emblematike e parajsës mjedisore që Shqipëria u lejua të bëhej në një pjesë jo të vogël për shkak të paranojës së Enver Hoxhës, diktatori që sundoi Shqipërinë – tokën e shqiponjës – për mbi 40 vjet.
Mezi kanë kaluar tre dekada që kur Shqipëria doli nga sundimi stalinist. Asnjë anëtar tjetër i ish-bllokut komunist të Evropës Lindore nuk pësoi një shtypje apo izolim të tillë.
Tani 56 vjeç, Kumbaro jetoi një pjesë të madhe të jetës së saj të hershme nën një regjim që ajo e kujton mirë. Turizmi, në atë kohë, lejohej vetëm për marksist-leninistët e shpallur dhe kontrollohej rreptësisht nga Albturist, agjencia shtetërore turistike e ngarkuar me zhvillimin e sektorit pas vdekjes së Hoxhës në 1985.
Kamerat ishin të ndaluara, së bashku me minifundet dhe mjekrat – burrat që hynin në Shqipëri kur Hoxha ishte gjallë detyroheshin të rruanin mjekrën në kufi dhe t’i prisnin flokët shumë të gjata.
Më vonë, ndërsa shteti filloi të hapej me zell, udhëtimet me autobus filluan nga Athina – kryesisht duke u shërbyer grekëve me të afërmit që jetonin në komunitetet minoritare në jug. Turistët e tjerë u lejuan, por u verifikuan përpara se të jepeshin vizat.
Udhëtimet shkonin vetëm deri në Tiranë, kryeqytet, ku vizitorët qëndronin në hotele të mjera, të kohës sovjetike me staf që kalonte shënime të dëshpëruara nën pjata ndërsa prisnin tavolinat.
Udhëtimi më në veri në malësitë e varfra nga papastërtia ishte jashtë kufijve. Një vend depozitimi për të burgosurit politikë, numri i të cilëve u rrit ndërsa Shqipëria u nda gradualisht nga vendet e tjera komuniste, ishte vendi i kampeve famëkeqe të punës së rëndë. “Gjithçka ishte e ndaluar, madje edhe feja“, thotë Kumbaro, duke kujtuar se gjyshja e saj ishte “shumë e frikësuar” për të folur hapur për besimin e saj.
“Për mua, turizmi ka të bëjë me emancipimin. U hap dyert të tjerëve dhe është një gjë e mrekullueshme.”
