Është e rrallë që deputetët në Dhomën e Komunave të jenë të bashkuar për ndonjë çështje, sepse e tillë është natyra e polarizuar e politikës moderne.
Pra, i heq kapelen Kryeministrit për shërimin e ndarjes dhe bashkimin e të gjitha palëve të Dhomës për sanksionet kundër Rusisë, megjithëse jo në mënyrën që ai kishte shpresuar.
Jo për herë të parë, Boris Johnson ishte i madh në retorikë, por i shkurtër në veprim. Verdikti pothuajse universal nga kolegët e tij ishte se “breshëria e parë” e dënimeve nga qeveria nuk do të kishte asnjë efekt. Një ekspert e krahasoi atë me “marrjen e një personi që gjuan me llastik në një përleshje me armë”.
Perëndimi duhet të kishte lëshuar shumë më tepër sanksione ndëshkuese në momentin që forcat ruse hynë në Donbas. Qasja në rritje e vendosur nga ministrat është një ftesë për Vladimir Putin për të nxitur fatin e tij.
Ky nuk është saktësisht një konflikt që ndodhi brenda natës dhe është treguar qartë për javë të tëra se Rusia nuk është serioze për diplomacinë. Putin luajti me Emmanuel Macron për të blerë kohë derisa të ishte gati për lëvizje.
Megjithatë, nëse duhet të ketë një “fazë të parë” siç e përshkroi Liz Truss, atëherë raportet se faza e dytë është tashmë në rrugë duhet të mirëpriten.
Por Britania dhe aleatët e saj duhet ta bëjnë atë siç duhet këtë herë. Raundi tjetër duhet të jetë shumë më i fuqishëm për të përballuar çdo mundësi për të ndalur një pushtim në shkallë të plotë ose të paktën për të siguruar që ai të jetë jetëshkurtër.
Me veprimin ushtarak qartësisht jashtë tavolinës, qëllimi duhet të jetë që sanksionet të shkaktojnë dëmin maksimal në ekonominë ruse, te zyrtarët e lartë të Kremlinit, kompanitë më të mëdha dhe oligarkët rusë.
Më e lehtë të thuhet sesa të bëhet, thonë skeptikët. Rusia ka qenë subjekt i disa sanksioneve mjaft të rrepta që nga aneksimi i paligjshëm i Krimesë në 2014 dhe ajo ka bërë përpjekje të mëdha për të riformuar ekonominë e saj në mënyrë që të jetë më elastike dhe më pak e varur nga Perëndimi.
Rritja është ngadalësuar, por është më pak e çrregullt, rezervat valutore janë rindërtuar, tregje të reja eksporti janë krijuar, së bashku me Fondin Kombëtar të Pasurisë Ruse prej 200 miliardë dollarësh (147 miliardë paund). Putini u mburr kohët e fundit se rubla në fakt është bërë “shumë më e qëndrueshme”.
Megjithatë, “Kalaja e Rusisë” ka pikat e saj të dobëta. Në të vërtetë, ekziston një argument i forte, relative përsa i përket madhësisë së saj, Britania ka kapacitetin më të madh për të dëmtuar Moskën.
Megjithatë, parandalimi i shitjes së borxhit sovran nga Rusia në Londër, siç propozohet nga Truss, nuk do ta shkurtojë atë.
Me rezervën e katërt më të madhe të këmbimit valutor në botë prej 470 miliardë £, Rusia nuk ka nevojë të madhe për të mbledhur kapital jashtë shtetit, kështu që një lëvizje e tillë nuk do ta pengojë Putinin të jetë në gjendje të financojë një luftë.
Gjë që nuk do të thotë se nuk ia vlen të bëhet gjithsesi. Ndërkohë, Rishi Sunak duhet të rimendojë ngurrimin e tij për të dëbuar Rusinë nga sistemi global i pagesave Swift.
Dëbimi do ta bënte shumë më të vështirë për institucionet financiare dërgimin e parave brenda ose jashtë vendit. Kompanitë ruse dhe klientët e tyre do të preken. Ekspertët thonë se kjo do të shkaktonte dalje të mëdha kapitali.
Kur bankat iraniane u shkëputën nga Swift 10 vjet më parë, ndikimi ishte masiv. Eksportet e naftës u ulën dhe në fund regjimi u detyrua të rifillonte negociatat mbi programin e tij bërthamor.
Edhe korporatat e mëdha ruse duhet të shënjestrohen me forcë. Londra ka qenë prej kohësh qendra e favorizuar financiare ndërkombëtare për shumë prej kompanive më të mëdha të Rusisë, dhe qyteti i ka bërë vetes një dëm të madh me mënyrën e padiskutueshme në të cilën ka shpalosur vazhdimisht tapetin e kuq.
Ndërprerja e aksesit të tyre në kapitalin ndërkombëtar duhet të jetë hapi i parë, e zbatuar pa hezitim për t’i treguar Putinit se Britania do të thotë biznes.
Aksionet e 31 kompanive ruse janë të listuara në bursën e Londrës, me një vlerë të kombinuar, afër gjysmë trilion paund.
Shumë prej tyre janë të mbështetur nga shteti, si gjigantët e energjisë Rosneft dhe Gazprom, dhe bankat e mëdha VTB dhe Sberbank, dhe për këtë arsye kanë një rëndësi të madhe ekonomike dhe strategjike për Kremlinin me të ardhurat vjetore tatimore që shtrihen në dhjetëra miliarda paund.
Në shkallën e saj të gjerë si një qendër financiare, dëmi në Square Mile do të ishte i papërfillshëm.
Përkundrazi, pastrimi i Londrës do të përmirësonte pozicionin e saj në skenën ndërkombëtare. Përveç atyre që janë objektivi i sanksioneve, të vetmit njerëz që kanë vërtet arsye për t’u frikësuar nga një shtypje janë avokatët, këshilltarët dhe veshjet e nivelit të ulët të marrëdhënieve me publikun që kanë bërë një pasuri duke lobuar paturpësisht në emër të interesave ruse.
Kjo i lë oligarkët që janë lejuar të futen në shoqërinë britanike, duke rrëmbyer miliona paund prona në të gjithë Londrën, duke i dërguar fëmijët e tyre në shkollat më të mira dhe në shumë raste duke u fërkuar me klasat politike.
Emrat e tyre nuk janë sekret. Në të vërtetë, deputetja Liberal Demokrate, Layla Moran, përdori kopertinën e privilegjit parlamentar për të emëruar 35 persona që burgosën politikanin dhe aktivistin e opozitës ruse Alexei Navalny beson se duhet t’u ngrihen asetet për shkak të lidhjeve të tyre të ngushta të dyshuara me Kremlinin.
Ato përfshijnë pronarin e klubit të futbollit Chelsea, Roman Abramovich dhe Alisher Usmanov, i cili ka krijuar lidhje biznesi me Everton. Dhe ligjet e reja nënkuptojnë fuqi më të mëdha për të ndjekur objektivat. Por mbi të gjitha kërkon vullnet politik, diçka që mjerisht ka munguar prej vitesh.
Megjithatë, që ndonjë nga këto masa të jetë efektive, ajo që kërkohet më së shumti është që Perëndimi të jetë i bashkuar.
Kjo nga ana tjetër do të thotë se Britania nuk mund të jetë më e prapambetur. Pa koordinim dhe bashkëpunim ndërkombëtar, Putini dhe kleptokratët e tij do të gjejnë mënyra për t’i anashkaluar lehtësisht rregullat, në mënyrë që ai të mund të vazhdojë kërkimin e tij për të rindërtuar perandorinë ruse.
Burimi: The Telegraph Business
